طبق ماده 307 سفته يا فته طلب سندي است که به موجب آن امضا کننده تعهد مي کند مبلغي در موعد معين و يا هر وقت که حامل يا شخصي که سفته را در اختيار دارد، پولش را طلب کند بپردازد. اگر چه سفته حالا ديگر با ظهور چک ، جايگاه اوليه خود را از دست داده است ، اما هنوز داراي اعتبار و پشتوانه قانوني بالايي است و اگر مطابق قانون تنظيم شده باشد، دارنده آن از مزاياي قانوني برخوردار است که اسناد عادي داراي چنان اعتباري نيستند.

شايد تنها دليل رواج بيشتر چک نسبت به سفته ، سهولت در صدور و وصول چک است ، چرا که خيلي راحت مي شود با گرفتن يک دسته چک ، هر مبلغي که دوست داشته باشيد از يک تومان تا هر چند ميليارد و تريليارد تومان که مي خواهيد چک صادر کنيد و به دست خلق الله بدهيد، اما درباره سفته اين طوري نيست و صادر کننده بايد برابر با مبلغي که قرار است تعهد بدهد، اوراق سفته را از بانک يا مراکز فروش آن بخرد و روي آنها به تعهد اقدام کند.
هر برگ سفته سقف خاصي براي تعهدکردن دارد ، مثلا اگر روي سفته اي نوشته شده باشد تا «يک ميليون ريال» يعني آن سفته حداکثر براي تعهد 100 هزار تومان داراي اعتبار است و با آن نمي توان به پرداخت مثلا 200 هزار تومان تعهد کرد.

وکیل خانواده پارسای- http://parsaylawyers.com
http://parsaylawyers.com